Pjongjang Maraton, czyli bieganie w Korei Północnej [RELACJA]

Ku czci “Wiecznego Prezydenta”

Bieg oficjalnie jest nazywany Mangyongdae Prize Marathon, od miejsca urodzenia Kim Ir Sena, inaczej zwanego Kim II Sungiem, którego Koreańczycy czczą jako oficjalnego założyciela narodu i “Wiecznego Prezydenta”. Jako że jego urodziny przypadają na 15 kwietnia, maraton zawsze odbywa się w okolicy tej daty i jest jednym z elementów obchodów święta na jego cześć. 

Pjongjang Maraton pierwszy raz zorganizowany został w 1981 roku, ale mogli w nim wystartować tylko mężczyźni. Kobiety do rywalizacji dopuszczono trzy lata później. Przez długi czas w wyścigu mogli startować wyłącznie biegacze z północnokoreańskiej elity. Start zawodnikom spoza kraju umożliwiono w 2000 roku. Siedem lat później w Pjongjangu pobiegł Polak - Bartosz Mazerski.

Przypadkowa przygoda na Dalekim Wschodzie

Bartek zapytany o to, jak to się stało, że wystartował w Pjongjangu, odpowiada, że właściwie, to był przypadek. Pewnego jesiennego dnia 2006 roku zadzwonił do niego kolega z propozycją wyjazdu. Maraton w Pjongjangu nie jest zwykłym maratonem. Nie można się tak po prostu na niego zapisać przez internet. Bartkowi z ekipą udało się na niego dostać dzięki zaproszeniu od organizatorów, które otrzymała Ambasada Korei Północnej w Polsce. Bartek kocha podróże, więc bez dłuższej chwili zastanowienia odpowiedział, że chętnie się wybierze. Jedynym minusem wyjazdu było to, że dzień startu wypadał w Wielkanoc.

Ale pojechał. Na lotnisku w Pekinie spotkał polskiego konsula, mieszkającego na co dzień w stolicy Korei Północnej. Niesamowicie się zdziwił, kiedy dowiedział się, że Polacy jadą do Pjongjangu wystartować w biegu ulicznym, a on o niczym nie ma pojęcia. Szczęśliwie się złożyło, ponieważ zaprosił ich na wspólne świętowanie Wielkanocy.

Samego momentu przybycia na lotnisko w Pjongjangu Bartek na pewno nie będzie miło wspominał. Każdy przyjezdny był zobowiązany przejść bardzo dokładną kontrolę, a z telefonów trzeba było wyciągnąć nawet kartę SIM. Samodzielne zwiedzanie nie wchodziło w grę. Polakom została przydzielona przewodniczka, która nie odstępowała ich na krok.

Treningi również mogły odbywać się tylko w wyznaczonej strefie - na placu, gdzie Koreańczycy ćwiczyli występy na cześć “Wiecznego Prezydenta”. Nie było mowy o wybieganiu w miasto. Pani przewodniczka stała cały czas i obserwowała.

Specyfika biegu

Sam start biegu umieszczono w centrum miasta na Stadionie im. Kim Ir Sena, który zawsze jest wypełniony kibicami niemal po brzegi. Na doping na trasie także można liczyć. W 2007 roku, kiedy biegł Bartek, kibiców na ulicach jeszcze nie było ich zbyt wielu, ale z roku na rok jest coraz lepiej.

W Pjongjangu jednocześnie odbywają się trzy biegi: na 10km, półmaraton i maraton. Trasa to 10-kilometrowa pętla biegnąca przez centrum miasta i kończąca się pod łukiem triumfalnym - w szczególnym miejscu kultu Kim Ir Sena. Trzeba ją pokonać 1-4 razy, zależnie od dystansu, w maksymalnie cztery godziny. Maraton kończy się w miejscu startu - na stadionie. Pjongjang po koreańsku znaczy “płaski teren”, co odzwierciedla profil trasy.

Należy także pamiętać o odpowiednim ubiorze. Trzeba zapomnieć o koszulkach czy spodenkach z rzucającymi się w oczy logo (nie może być ono większe niż 30x30cm, a napis nie powinien przekraczać 4 cm). Lepiej też wykluczyć eksponowanie flag państwowych, ponieważ może to zostać uznane za propagandę.

Opłata startowa wynosi około 100 dolarów i w jej ramach biegacze mają zapewnioną wodę na punktach odżywiania, koszulkę, chip do pomiaru czasu oraz pamiątkowy medal. Najlepsi zawodnicy mogą liczyć na nagrody pieniężne.

Maraton w Pjongjangu nie różni się bardzo od maratonów, do których się przyzwyczailiśmy. Może oprócz kilku detali, które mogą się wydać osobliwe. Na przykład: brak przenośnych toalet, za potrzebą idzie się do mijanych budynków. Na linii startu zdarzają się falstarty, a limit czasu wynosi 4 godziny. Kibice dopingują, machając flagami narodowymi.

Na trasie nie spotkamy wojska w liczbie przekraczającej ilość zawodników. Oczywiście funkcjonariusze służb publicznych pilnują porządku, ale nie robią tego w nachalny sposób. Spełniają funkcje ochroniarzy, których spotkamy podczas każdego biegu. Tylko że ich wyróżniają mundury.

Przełom ostatnich lat

Od 2014 roku w maratonie mogą wziąć udział biegacze-amatorzy zza granicy. Władze Korei Północnej poprzez ten krok chciały poprawić wizerunek państwa. Zainteresowanie od początku było bardzo duże. Pobiegło wtedy 222 amatorów z 27 krajów. Rok później zagraniczni biegacze nie mogli przyjechać do Korei z powodu zagrożenia epidemią wirusem Ebola.

W tym roku do Korei zawitało około tysiąca osób spoza granic Korei. Start i meta maratonu wyjątkowo były zlokalizowane na Stadionie 1 Maja w Pjongjangu, który jest największym stadionem na świecie pod względem pojemności (ok. 150 000 - według danych władz). Z relacji turystów można wywnioskować, że bardzo chwalą sobie atmosferę, panującą podczas imprezy. Przede wszystkim dzięki dopingowi kibiców, ale także dzięki bardzo uroczystej ceremonii dekoracji, której towarzyszyły kobiety w pięknych strojach. 

Minęło już prawie dziesięć lat od przygody Bartka w Pjongjangu. To, co najbardziej zapamiętał, to stadion pełen niesamowicie dopingujących ludzi oraz walkę z pewnym Koreańczykiem do ostatnich metrów. Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu, Bartek cały czas żyje z nadzieją, że znów zadzwoni jakiś telefon, w którym usłyszy, że może wyjechać w kolejne odległe miejsce.

Relacja z tegorocznego maratonu

Bartosz Mazerski - polski maratończyk. Na królewskim dystansie biegał 30 razy, z czego 24 razy poniżej 2 h 30 min. Wygrywał m.in. w Warszawie, Dreźnie i na Antarktydzie. Jego rekord życiowy to 02:18:25. Więcej na stronie: biegajzbartkiem.pl

RW