Gdy Martyna zaczynała swoją przygodę biegową, nie przypuszczała, że stwardnienie rozsiane odbierze jej możliwość trenowania. Gorąco wierzy, że z odpowiednią pomocą wróci do sportu i z właściwą sobie determinacją zaczyna bój: o zdrowie, o życie rodzinne i o... bieganie!
archiwum prywatne
Martyna Ślosarek zaczęła biegać w 2013 roku. Na pierwszą 5-kilometrową przebieżkę zabrał ją partner. Wtedy jeszcze wydawało jej się, że ma dobrą kondycję. Tylko się wydawało… Ale że Martyna to dziewczyna ambitna, zawzięła się, żeby przebiec bez zadyszki więcej niż kilometr. No i pękały kolejne dystanse: dwa, pięć, dziesięć, 21 kilometrów i w końcu maraton. Potem wymyśliła sobie triathlon.
REKLAMA
REKLAMA
Zaszła jednak w ciążę i urodził się syn. Gdy miał 2,5 miesiąca, wróciła do treningów. No i wtedy się zaczęło… „Na jednym z biegów tak mi zdrętwiały nogi, że nie byłam w stanie przebiec dziesięciu kilometrów. Po pięciu musiałam zejść z trasy. Pomyślałam wtedy, że to przemęczenie. Od jakiegoś czasu miałam również zaburzenia widzenia, później straciłam wzrok w jednym oku. To wszystko sprawiło, że postanowiłam się przebadać” – opowiada.
REKLAMA
Diagnoza była przerażająca: stwardnienie rozsiane. Zaraz po diagnozie przyszedł też ciężki rzut choroby. Martyna straciła władzę w nogach. Dwa pobyty w szpitalu skutkowały miesięczną rozłąką z synem. Dziś też są osobno, bo wyjechała na kilkutygodniowy turnus rehabilitacyjny. W domu czeka na nią 8-miesięczny Zachary i opiekujący się nim tata. Czeka też na nią sport, z którego musiała chwilowo zrezygnować. Choć przyznaje, że przez chorobę zrozumiała jego sens.
REKLAMA
REKLAMA
„Nie chodzi o wynik, o życiówkę, o miejsce na zawodach. Chodzi po prostu o to, aby wyjść i biec. Tylko tyle. Żeby uśmiechnąć się do partnera, przytulić dziecko, cieszyć się codziennością i małymi przyjemnościami. Teraz to wiem...” - opowiada Martyna.
REKLAMA
By mogła czerpać radość z życia, potrzebuje wsparcia. Leki, rehabilitacja, wizyty u specjalistów, zabiegi wspomagające leczenie, suplementy, dostosowanie otoczenia – to wszystko pochłania duże środki. Dlatego Martyna apeluje o pomoc w walce. W końcu kto ma pomóc koleżance, jeśli nie biegowa rodzina?
„Kiedy przebiegłam swój pierwszy maraton, zrozumiałam, że w życiu wszystko jest możliwe. Czasem wymaga to dużego wysiłku, planowania, heroicznej pracy, ale przecież każda droga zaczyna się od pierwszego kroku” – mówi.
REKLAMA
REKLAMA
Martyna już pierwszy krok zrobiła. Ci, którzy chcą jej pomóc w kolejnych, znajdą ją na facebookowym profilu Cosmogirl.
Zobacz również:
RW 05/2017
Ups... widzimy, że masz AdBlocka. Nasz serwis jest dostępny całkowicie bezpłatnie, ale żeby taki mógł pozostać, musimy wyświetlać na nim reklamy. Jeśli cenisz naszą pracę, dodaj tę stronę do wyjątków. Nie musisz wchodzić w ustawienia przeglądarki. Wystarczy kliknąć poniżej.
Będziemy bardzo wdzięczni.
dodaj wyjątek w AdBlocku
