Mezo: najszybszy muzyk i najlepiej rapujący maratończyk w Polsce

30 kilometr, biegniesz na full, walczysz o życiówkę i czujesz, że zaczyna brakować oddechu. I nagle biegnący obok równym tempem ogolony na zero trzydziestopięciolatek, z kenijską flagą na nadgarstku, zaczyna rapować:

„Go, dawaj! Go, dawaj! Nie poddawaj się! Dobre tempo, dobra prędkość, czyste niebo nade mną! Raz, dwa, raz! Też to znasz. Czujesz, jak wpadasz w trans. Pełen gaz!”.

Nie, to nie halucynacje spowodowane skrajnym wyczerpaniem. Właśnie motywuje cię Jacek „Mezo” Mejer. Trafiłeś akurat na bieg, w którym jest pacemakerem albo po którym zagra koncert dla biegaczy. Wtedy traktuje bieg treningowo i wspomaga na trasie maratończyków. Gdyby sam leciał na życiówkę, rymowałby co najwyżej w myślach, by nie tracić energii.

Zarzeka się wprawdzie, że jest tylko szybkim amatorem, ale przy jego rekordzie – 2:48:32 – już nie ma żartów. W tamtym roku ten wynik dał raperowi z Poznania dokładnie 250. miejsce w rankingu 20 tysięcy polskich maratończyków.

Mezomaraton (z Japonką)

„Maraton? Fajna sprawa, ale to dla ludzi po trzydziestce. Może za dziesięć lat do tego wrócę” – pomyślał 20-letni Jacek Mejer po przekroczeniu mety poznańskiego maratonu. Był październik 2002 roku. Początkujący, utalentowany raper, ale też były już piłkarz Lecha Poznań (w wieku 16 lat zakończył 7-letnią karierę, wybierając drogę artystyczną) ukończył go z czasem 3:54:29.

Każdy, kto pozna okoliczności maratońskiego debiutu, uzna ten wynik za rewelacyjny. Bez specjalnych przygotowań (najdłuższy przebiegnięty dystans – 10 km), kilka godzin po audycji w radiu, która zakończyła się o północy, i późniejszym melanżu w knajpie. Lekkim, bo po kilku piwach Mezo przypomniał sobie, że o świcie staje na starcie biegu na 42 195 metrów. Dobrze, że nie zapomniał butów – biegł w piłkarskich, ale bez korków, takich do nożnej na hali.

15 lat później, 15 października 2017 roku, Mezo – w markowych butach, wyspany, przygotowany (3500 kilometrów w nogach) i po bułce z dżemem – niecierpliwi się, że start tego samego poznańskiego maratonu opóźnia się już dobre pół godziny. Gdy konferansjerowi kończą się pomysły na uspokojenie 7 tysięcy poirytowanych biegaczy, wprost z tłumu maratończyków wbiega na scenę.

„Start! Publika wpada w szał! Walcz! Masz tylko jeden strzał! Znajdź w sobie hart ducha, daj wszystko z serducha! Negatywne myśli, uczucia odrzucaj! Poczuj pewność, której nic nie zakłóca” – rapuje. Tym razem biegnie w rodzinnym mieście „mezomaraton”, czyli dystans półmaratonu, i schodzi z trasy w połowie dystansu – to tylko sprawdzian przed atakiem na życiówkę w listopadowym maratonie w Walencji.

„Nie planowałem tego występu, zaśpiewałem »Życiówkę«, by rozładować napięcie. To było ryzykowne, bo nastroje maratończyków nie były najlepsze, ale miałem fajne opinie, że ten numer – mimo 50 minut oczekiwania – nakręcił ich przed startem”. Sam muzyk trochę przeszarżował z tempem na początku i wynik w „mezomaratonie”, 1 godzina 22 minuty, był daleki od oczekiwań i jego półmaratońskiej życiówki (1:18.). Za to od 10. kilometra biegł ramię w ramię z późniejszą zwyciężczynią, Japonką Haruną Takadą. To było przeznaczenie. Mezo wyjątkowo ceni Japończyków.

„Mają niezwykłą dyscyplinę życiową, są pracowici, co widać w gospodarce, a przekłada się też na maratony, podczas których ogrom japońskich amatorów robi niebotyczne czasy. Tam zresztą biega chyba całe społeczeństwo – tłumaczy Mezo, który próbował biec z Takadą krok w krok, i choć po kilku kilometrach osłabł, to bieg z Japonką był dla niego ciekawym doświadczeniem. – Zainspirowała mnie swoją kadencją, czyli liczbą kroków, jakie stawiała. Starałem się wpasować i biec takim samym rytmem, ale było za gęsto. Próbuję tego teraz na treningach i widzę, że to dobry kierunek”.

Mezościany (z medalami)

Ta w domu Jacka Mejera nie jest ścianą płaczu, ale radości (biegania). Pełna medali i pucharów. Co roku kolekcja powiększa się o kilkadziesiąt trofeów. Ale dopiero w grudniu. Ważne są jeszcze lampa i szuflada. Na żyrandolu przez cały rok wiesza medale z bieżącego sezonu. W szufladzie lądują karteczki z zapiskami.

„Mam staromodny system zapisywania na karteczkach myśli, które mi przychodzą w trakcie dnia. To są spostrzeżenia, postanowienia, rymy. Wrzucam je do szuflady. Po sezonie biegowym i koncertowym robię sobie taki cały dzień dla siebie. Przewieszam wszystkie medale z lampy na ścianę, analizując wyniki i zastanawiając się, co dalej – z życiem i bieganiem. Obmyślam plany i zapisuję cele, żeby po roku znów sprawdzić te karteczki: co się udało zrobić, co nie, gdzie idziemy dalej, gdzie zmieniamy strategię. Tematy rozwoju osobistego zawsze były mi bliskie, a przy bieganiu są bardzo pomocne – przyznaje raper, z wykształcenia politolog, który właśnie rozpoczyna studia podyplomowe. Kierunek: psychologia pozytywna. – To bardziej studiowanie kreatywności niż konkretnej wiedzy. O ile psychologia koncentruje się na ludzkich deficytach i zaburzeniach, to psychologia pozytywna skupia na mocnych stronach człowieka”.

Mezo uważa, że właśnie bieganie pozytywnie oddziałuje na jego życie. „Chociaż to też wielka dawka wysiłku, trochę cierpienia. Ale w takich sytuacjach powstają właśnie najcenniejsze rzeczy. To się wiąże ze stanem flow, gdy działasz na granicy możliwości, sprawia ci to przyjemność, a wysiłek zamienia się w trans. Często odnajduję takie stany w bieganiu, gdy trzymam równe tempo, nic nie jest w stanie mnie zatrzymać”. No chyba że... ściana. Ta maratońska. Utwór pod tym tytułem powstał po 30. kilometrze maratonu w Gdańsku.

„Biegam 50-70 km tygodniowo. To dużo i mało. Wiem, że są wariaci biegowi, którzy zasuwają znacznie więcej, trenując nawet 10 razy w tygodniu. Też tak mógłbym, tyle że wiem, iż więcej nie znaczy lepiej” – tłumaczy Mezo.

Zdarzyło mu się robić wielkie kilometraże i już na starcie maratonu czuł się zmęczony i obolały.

„Byłem przetrenowany, a kiedy przyszedł kryzys i wiedziałem już, że po raz pierwszy w życiu życiówki nie będzie, to byłem zły i wkurzony na siebie, a po chwili zacząłem składać rymy na ten temat” – wspomina raper maratończyk, dla którego wybiegania często są momentem, gdy rodzą się pomysły na utwory.

No chyba że akurat słucha czarnej muzy, Maleńczuka, albo zapoda audiobooka. Na przykład z biografią Roberta Lewandowskiego, którego bardzo ceni i uwiecznił w piosence wraz z jego małżonką. Żona Mezo, Weronika, też jest zresztą instruktorką fitnessu. Ale przedtem Mezo wciągnął ją do biegania i doprowadził do maratońskiego debiutu (przy pomocy męża w roli zająca nabiegała w Barcelonie 4:15).

„Moja »Ściana« opisuje moment, kiedy siły z ciebie całkowicie ulatują, nie jesteś w stanie w żaden sposób zmusić się do wysiłku. Rapuję o tym, jakie masz wtedy czarne myśli i co się dzieje z Twoim ciałem: Siąpi ziąb i chu***wa pogoda/To bieganie wcale mi się już nie podoba/ Leje, wieje, tracę nadzieję w sukces/ Lecę tu już tylko marnym truchtem/ Sam mogę sobie pluć w brodę/Przed chwilą czułem jeszcze luz i swobodę/ Teraz mam ciężkie nogi i ciężką głowę/ Glikogen opuścił mięśnie i wątrobę/ Ponure myśli, nogi wiąże beton/Przegrywam wyścig długo przed metą”.

Życiówki nie było, ale efektem dramatycznych zmagań jest świetny, bardzo prawdziwy kawałek. A zmordowany Mezo z nogami związanymi betonem i głową pełną czarnych rymów i tak znów złamał trójkę.

Tezameza (dla fanów)

Tezameza.pl – tak nazywa się biegowy blog, na którym raper opowiada o swoich przygotowaniach i startach, triumfach i porażkach, maratońskich frustracjach i refleksjach. Ostatnio przypomniał, że po „1 października 2014 zaczął konkretny trening”, który miał go doprowadzić do złamania 3 godzin w maratonie. Zrobił to w 2015 roku. Na Orlen Maratonie pobiegł 2:58:20, ale „przygoda, nieoczekiwanie dla mnie, trwa do dziś…”. I policzył: przez 3 lata przebiegł 10 208 kilometrów.

„Zarobiłem już nawet kasę na bieganiu. Podczas jakiegoś biegu zająłem 4. miejsce i na dekoracji dostałem kopertę. Myślałem, że jest tam dyplom. Otwieram, a tu banknot... 50 złotych” – śmieje się Mezo, który odnotował też sukces międzynarodowy. Podczas wakacji w Meksyku pobiegł w lokalnym biegu na 10 km, w którym startował tysiąc biegaczy. Czas marny, 41 minut, ale widać bieg był dla większości rekreacyjny; genialni biegacze z Tarahumara nie startowali, gdyż Mezo zajął 4. miejsce open.

Pojechał też do Kenii, ale nie żeby trenować, tylko... odpocząć i poczuć atmosferę kraju maratończyków. Dostał na pamiątkę bransoletkę z flagą i wyhaftowanym imieniem Jacek. To jeden z trzech talizmanów, które zabiera ze sobą na trasy zawodów. Patrzy na nią i wyobraża sobie, że jest kenijskim biegaczem walczącym o rekord jak o życie. W trudnych chwilach spogląda na bransoletki własnoręcznie zrobione przez dwunastoletnią córkę Zuzannę i żonę. Zawsze pomagają przetrwać.

Mezofani (z nim biegający)

Mezo zawsze pisał o tym, co mu siedziało w głowie, sercu i duszy. Wprawdzie w jego największych hitach „Sacrum” czy „Ważne” nie ma sportowych wątków, ale sport zawsze miał ważne miejsce w jego życiu. Napisał trzy kawałki o piłce (np. „Futbol”), były też piosenki o tenisie, w którego gra bardzo dobrze. Ale to biegowa pasja najbardziej przenika się z tym, co robi na scenie. Podczas jedno z biegów wymyślił happening. Od razu po przekroczeniu mety chwycił mikrofon i rozpoczął koncert dla biegaczy.

„Trochę dyszałem przy pierwszych dwóch utworach, ale poszło całkiem nieźle – opowiada raper, który teraz często występuje przed lub po biegach. – Ale wtedy nie biegnę w trupa. Raczej zatrudniam się jako pacemaker i zaczynam rapować już na trasie, motywując biegaczy”.

Na wszystkich koncertach mówi o bieganiu, parę razy zdarzyło się, że zapraszał fanów do wspólnego treningu. Ku jego zdziwieniu, następnego dnia, o 8 rano, wielu z nich stawiało się w umówionym miejscu, żeby pobiegać z artystą. Weronika prowadziła dla nich rozgrzewkę. Dzięki maratońskiej zajawce zyskał też wielu nowych fanów. Na swoim fanpage’u ma ich prawie 60 tysięcy.

„Ostatnio ze zdziwieniem odkryłem, że biegacze praktycznie go przejęli. Co mnie cieszy, bo większość z nich to bardzo wartościowi, świetni ludzie. Na szczęście poza tematami biegowymi rozmawiamy też czasem o muzyce. Wiem, że wielu z nich biega, słuchając moich kawałków, nie tylko tych biegowych” – dodaje Jacek Mejer, który jednak odżegnuje się, gdy ktoś traktuje go jak trenera.

Chociaż raper o bieganiu ma ogromną wiedzę i zna się z najlepszymi w kraju biegaczami: Arturem Kozłowskim, Marcinem Chabowskim, Pawłem Ochalem. Przybicie piątki za metą maratonu z Henrykiem Szostem traktuje niemal jak wymarzony koncert w duecie z Willem Smithem. A gdy na koniec ich internetowej rozmowy najlepszy polski maratończyk powiedział: „Powodzenia, Mezo, pamiętaj, luźno góra”, długo zastanawiał się, jak skorzystać z rady mistrza. W końcu uświadomił sobie, że tak pozdrawiają się zawodowi maratończycy.

„Kluczem do życia jest bieganie i czytanie” – słowa Willa Smitha Mezo traktuje jako swoje motto. Owszem, miewa wątpliwości, czy jego pogoń za życiówkami – dziś główna motywacja – się nie skończy. Czy będzie w stanie poświęcić jeszcze więcej, by biegać jeszcze szybciej, może nawet dobiec do granicy 2:30?

„Nie wiem, co zrobię w przyszłości. Czy będę nadal biegał jak chart, czy dla przyjemności, i pójdę w górskie biegi, gdzie bardziej chodzi o podziwianie krajobrazów niż o czas. Ale, znając siebie, póki będzie nadzieja na życiówkę, postaram się ją rzeźbić. Pierwiastek rywalizacji i ambicji jeszcze jest górą” – wyjaśnia.

Raper, który biegnie (własną drogą)

Jacek Mejer, urodzony w 1982 roku, w lipcu skończył 36 lat. W sportowym świecie jest już więc – podobnie jak nasi najlepsi maratończycy – weteranem. Podobnie jest też zresztą z jego karierą artystyczną, gdyż pierwsze kawałki powstawały, gdy był nastolatkiem, a materiał pt. „Mezo” trafił do słuchaczy, gdy nie miał jeszcze skończonych 18 lat.

Jego artystyczną życiówką była już pierwsza oficjalna płyta „Mezokracja”, wydana w 2003 roku. Uznano ją za Album Roku na Eska Music Awards, nominowano do Fryderyka w kategorii „Najlepszy album hip-hop”. Od tego czasu nagrał 8 kolejnych solowych płyt, cieszących się dużym powodzeniem u słuchaczy, ale środowisko hiphopowe zarzuca artyście z Poznania komercjalizowanie i banalizowanie przekazu. Sam Mezo od dawna nie utożsamia się ze środowiskiem stricte hiphopowym, twierdząc, że od zawsze idzie własną artystyczną drogą, a jest raperem, gdyż posługuje się taką formą muzyczną, a nie ze względu na stereotypy dotyczące stylu życia czy ideologicznych zasad środowiska.

Ma dobry biegowy wzrost – 170 cm, waży 64 kg, mógłby pewnie mniej, ale lubi jeść. I tak nieznający się na bieganiu uważają, że wygląda na scenie na wygłodzonego. Był piłkarzem, boksował, jest niezłym tenisistą i pokonał 1/4 i połówkę Ironmana. To zresztą zaproszenie do udziału w triahtlonie spowodowało, że po 10 latach od debiutu wrócił do biegania, od którego się „uzależnił”. O swoim bieganiu opowiadał RW już wcześniej w artykule Jacek „Mezo” Mejer: Bieganie, czyli to, co ważne.

Jego biegowe życiówki są imponujące: 5 km – 17:29; 10 km – 35:29; półmaraton – 1:18:54; maraton – 2:48:32. Tę w półmaratonie pobił w swoim ulubionym Półmaratonie Poznańskim w marcu 2017 roku, dokładnie w dniu premiery swojej najnowszej płyty.

Mezo nie jest jedynym biegającym raperem w Polsce - biega również między innymi "Peja", współzałożyciel Slums Attack: Ryszard „Peja” Andrzejewski: Mam nowe oblicze

RW 12/2017