Piotr Suchenia: wielka maratońska podróż dookoła świata

Na początku było jednak żeglowanie. Piotruś, bo miał wówczas zaledwie 7 lat, swoją pierwszą poważną sportową przygodę rozpoczął w Jacht Klubie „Stal” Gdynia, ale nie trwała ona zbyt długo. \

„To był klub stoczniowy, a że mój ojciec w stoczni pracował, to mnie do niego zapisał – opowiada dorosły już Piotr. – Niespecjalnie mi się podobało, bo chociaż umiałem dobrze pływać, za każdym razem na wodzie bałem się, że łódka się wywróci i się utopię. Stresowało mnie to zamiast bawić” – przyznaje otwarcie.

Na szczęście trzy lata później do jego szkoły trafił trener klubu Flota Jerzy Antonowicz i zaczął opowiadać o bieganiu na orientację. Tak odkrył swoje sportowe przeznaczenie: ściganie się na lądzie, a nie na morzu.

„Jako zawodnik Floty przez blisko 10 lat trenowałem i startowałem w biegach na orientację. To był rewelacyjny sport i najpiękniejsze lata mojego życia” – wspomina Piotr, dodając, że rok temu, po 20 latach przerwy, do orienteeringu wrócił i znów zaczął się w niego wkręcać.

A co robił w czasie tych dwóch dekad? Zdecydowanie dużo. Trenowanie biegów na orientację zaowocowało dwiema rzeczami: założeniem w 2009 roku bloga Run Passion, który dziś jest jednym z najstarszych biegowych blogów w polskim internecie (warto dodać do ulubionych!), oraz przygotowaniem fizycznym, które pozwoliło mu, już pełnoletniemu, płynnie przejść do nowego rodzaju biegania: maratonu.

„Bieganie na orientację jest o tyle bliskie maratonowi, że czas wysiłku jest dosyć długi. Jeśli na ulicy półmaraton biega się, powiedzmy, w czasie 1:15, to na orientację biega się w terenie w tym czasie 8-9 kilometrów. Poza tym to sport bardzo siłowy, bardzo wytrzymałościowy, więc naturalnie buduje tę siłę biegową, która w maratonie jest potrzebna. Fundamenty więc były, trzeba było tylko podszkolić bieganie na wyższych prędkościach” – tłumaczy.

Ten etap w życiu Piotra to już jednak etap biegania na własną rękę, za to z całkiem niezłymi wynikami. „To taka kariera typowo amatorska, nie ma co tego porównywać do naszych czołowych maratończyków – mówi skromnie Suchenia. – Nigdy nie startowałem na igrzyskach ani w mistrzostwach świata; jedyne co, to tu u nas, na mistrzostwach Polski...”.

OK, jest amatorem, który bieganie musiał i musi godzić z innym obowiązkami (od lat pracuje na pełny etat w Gdyńskim Centrum Sportu i jako trener prowadzi własną firmę), a nie odwrotnie, ale już w debiucie wykręcił czas 2:48:08.

„I coś, nie do końca wiem co, wtedy mnie w tym maratonie urzekło – może to, że tak fajnie jest do niego trenować? – wciąż zastanawia się Piotr, wyjaśniając, że sam proces treningu i przygotowań do startów sprawia mu dużo większą satysfakcję niż bieganie w zawodach. – W treningu do maratonu wychodzą na jaw wszystkie słabości i ułomności człowieka, nad którymi trzeba cierpliwie pracować, wykonując naprawdę końską robotę”.

Nie bez znaczenia dla jego maratońskich sukcesów jest też na pewno wrodzona chęć rywalizacji, którą przez lata w klubach podsycali w nim jeszcze trenerzy. Piotr, oprócz radości z biegania, szukał więc dla siebie w maratonie wyzwań. Pierwszy poważny cel – złamać w maratonie 2:30 – udało się zrealizować po 10 latach we Frankfurcie (2:29:34), ze wsparciem trenera Piotra Mańkowskiego, który prowadził też Małgorzatę Sobańską.

„Mogło być lepiej, tylko przegraliśmy trochę z pogodą: było megazimno i wietrznie. Ale zaliczone!” – podsumowuje nasz bohater.

Tak się zamknął rozdział gonienia za czasem, za wynikiem sportowym. Przyszedł czas na kolejne wyzwanie – triathlon, który okazał się jednak krótkim epizodem.

„Zainspirował mnie mój bardzo dobry znajomy Piotrek Netter, trener czołowych polskich triathlonistów. Z pływaniem nie miałem problemów, biegać potrafiłem, musiałem się tylko nauczyć jeździć na rowerze – wspomina. – Przez 2-3 lata się tym triathlonem bawiłem, ale nie sprawiał mi satysfakcji, bo nie miałem czasu, by go trenować na poziomie, który chciałbym osiągnąć. Dużo pracuję, a tam trzeba sporo czasu na rowerze wyjeździć. I to jeszcze na rowerze szosowym, w ruchu ulicznym...”.

Zaczęło się więc szukanie czegoś innego i pojawił się pomysł pobiegnięcia maratonów na wszystkich kontynentach plus na biegunie północnym. Ale nie tak, aby je zaliczyć, tylko żeby w każdym z nich stanąć na podium!

Skąd ten biegun na dokładkę? „Zawsze mnie ciągnęło na północ. Jak trenowałem we Flocie, to w 1993 roku pojechaliśmy na zawody do Norwegii i spodobało mi się tam wszystko: surowość przyrody i klimatu, ludzie, góry, lodowce... – tłumaczy. – Potem dowiedziałem się, że w Tromsø, pod kołem podbiegunowym, jest organizowany maraton, który udało mi się pobiec w 2012 roku na 2:34 (i zająć 3. miejsce – przyp. red.), i stwierdziłem, że chcę pobiec jeszcze wyżej, na Spitsbergenie czy biegunie północnym”.

Okazało się, że takie mroźne okoliczności przyrody to dla Piotra idealne warunki do biegania. Niestety, początkowo na przeszkodzie w realizacji marzenia o starcie w North Pole Marathonie stanęły finanse. „Policzyłem sobie, że gdybym codziennie odkładał 5 złotych, to bym do emerytury nie uzbierał, żeby w nim pobiec – wspomina ze śmiechem Suchenia. – Biegun odłożyłem więc na później i zacząłem zbierać te moje kontynenty”.

Powoli na liście odhaczał inne starty, niekoniecznie w tak sprzyjających dla miłośnika ujemnych temperatur warunkach, ale za to łącząc bieganie z urlopowym zwiedzaniem egzotycznych miejsc.

Na początek Palma de Mallorca w Europie („Duży przeskok, bo w Polsce było wtedy koło zera, a na Majorce prawie 30 stopni, i ostry sprint na finiszu, żeby wskoczyć na drugie miejsce”), potem Bangkok w Azji („Najcięższy maraton w moim życiu. Wilgotność 100 procent, piekielnie duszno i gorąco”), Jamajka w Ameryce Płn. („Bieg w 40 stopniach i kłębach dymu z marihuany”) i Perth w Australii („Smarowaliśmy się kremami z filtrem pięćdziesiątką, bo słońce dosłownie paliło skórę”).

Następnie Curaçao w Ameryce Płd. („Byłem tak odwodniony i wykończony, że zdezorientowany uciekłem ratownikom medycznym i zamknąłem się przed nimi w aucie”), a na koniec Antarktyda („Tydzień siedzieliśmy w namiotach, bo widoczność była zerowa, podstawa chmur na poziomie ziemi”) i ugandyjski Fort Portal w Afryce („Ten maraton miał jakieś 44,5 km, cały dystans w terenie, po górkach, na wysokości 1700-1800 m n.p.m.”).

Zgodnie z założeniami, każdy z tych maratonów z finałem na podium: jak nie w klasyfikacji generalnej, to w kategorii wiekowej lub drużynowo.

Wymarzony start na biegunie północnym udało się zaliczyć dopiero w 2017 roku, dzięki crowdfundingowej zbiórce. „Długo się wahałem, bo nie lubię prosić o pieniądze, wolę sam na wszystko zarobić, ale pewnego dnia znalazłem na chodniku 10 zł i uznałem, że to znak. Wrzuciłem na portal Polak Potrafi nagrany wcześniej filmik z apelem do internautów i poszło! Trochę ze zbiórki, trochę od sponsorów, trochę oszczędności i pojechałem na ten czubek świata, gdzie zawsze mnie tak ciągnęło...”.

Jak mu poszło? „Veni! Vidi! Vici!” – zatytuował poświęcony temu startowi wpis na swoim blogu. Tak jest, Piotr Suchenia swoje wielkie biegowe marzenie spełnił w wielkim stylu – przy 35-stopniowym mrozie i powodującym okrutny ból głowy wietrze, grzęznąc w śniegu i pokonując rowy i lodowe przeszkody oraz mocnych konkurentów, dotarł do mety pierwszy, machając na finiszu flagą Polski i ciesząc się „jak szczeniak”.

„To dla takich chwil warto żyć i trenować” – napisał na końcu wpisu. A potem swoją długą drogę do zwycięstwa na biegunie opisał szczegółowo w książce „Rozgrzewając chłód”, którą gorąco Wam z tego miejsca polecamy. Warto przeczytać, by dowiedzieć się, jak spełnia się życiowe marzenia.

RW 03-04/2021