Presleye oddzielnie! [felieton Jacka Fedorowicza]

Spieszę więc z poradą na nadchodzące upały: wybiegając na trening w dzień naprawdę upalny, radzę pierwszą połowę z wiatrem, a powrót pod wiatr. Nie wiem dlaczego, ale wiatr z przodu chłodzi, a z tyłu – nie. Sprawdziło mi się to, gdy los rzucił mnie w strony, gdzie temperatura dochodziła do 40 stopni. Wiaterek bywał ledwo zauważalny, ale tylko dzięki niemu udawało mi się wrócić do domu.

Letnie upały wyostrzą zapewne moje dość krytyczne zdanie o pewnym coraz popularniejszym zjawisku. Otóż od dawna nie zdarzył mi się bieg bez rzymskiego legionisty. Rzymianin biegnie czasem samotnie, czasem z Presleyem, we wspomnianym warszawskim biegł w towarzystwie husarza. Był tam też gigantyczny owad, warszawska Syrenka i biała postać we frędzlach.

Ponieważ przez pewien czas biegliśmy razem, starałem się rozszyfrować tę postać gasnącym rozumem i wyszło mi, że to może być mumia w trakcie odpakowywania, pacjent w szpitalu po założeniu opatrunków lub struś albinos. Owad i Syrenka biegli za mną, więc nie poddali się obserwacjom, zaś husarz i Rzymianin wyprzedzili mnie w takim tempie, że nawet nie zdążyłem przyjrzeć się ich plecom. Domyślam się, że różne efektowne przebrania, te wszystkie mikołaje, telefony komórkowe i kosmonauci, to – w zamyśle – reklama biegu. I biegania w ogóle. Zachęta dla niebiorących udziału. Popatrzcie, jaka to niezobowiązująca, fajna zabawa.

Ale czy właśnie na tym polegać ma ta zabawność? Czy przypadkiem nie na czymś wręcz przeciwnym – że mianowicie zwykły, przeciętny mieszkaniec miasta przebiera się tego dnia w prawdziwy strój sportowy i pod okiem prawdziwych sędziów, dopingowany przez prawdziwych kibiców, staje w szranki? Walczy z czasem, rywalizuje w swojej grupie wiekowej albo zawodowej, sprawdza się. Im poważniej się to wszystko odbywa, tym lepsza zabawa.

Ludzie traktujący tę zabawę w taki właśnie sposób, czyli poważnie, przygotowują się do biegu długo i dokładnie. W dniu zawodów starannie dostosowują strój do temperatury, buty do nawierzchni, dbają o to, żeby się nie obciążać zbytnio, a wszystko po to, by mieć jak najlepszy rezultat na mecie. Znam jednego wariata, który przed laty specjalnie pojechał pociągiem do Berlina, tylko dlatego, że wypatrzył w katalogu buty Nike Air Pegasus Racer lżejsze o 300 gramów od butów, które można było wtedy kupić u nas (to ja oczywiście, ale takich zwariowanych jednostek jest znacznie, znacznie więcej).

I jeżeli jednego z takich wyprzedza rycerz, husarz czy inna choinka obwieszona ciężkościami, to facet ma prawo czuć się zlekceważony. Nawet jeżeli zbroje są z tektury. Z kolei ewentualne wyprzedzenie owada, Presleya czy husarza nie daje żadnej satysfakcji, bo husarz już swoim strojem pokazuje, że nie zależy mu na wyniku. Niby się ściga, niby nie. I psuje w ten sposób zabawę innym.

Może nie mam racji, może przesadzam, może nie psuje, ale nadpsuwa nieco. Wolałbym jednak, by – tak jak są kategorie wiekowe, dzięki którym ścigają się ze sobą osobnicy porównywalni – wprowadzono oddzielną kategorię P10+ (Presleye w kostiumach ważących 10 kg lub więcej) i odpowiednio: L15+ (legioniści) czy N30+ (nurkowie głębinowi w prawdziwych skafandrach).

JF

Ten felieton był pierwotnie opublikowany w magazynie Runner's World w numerze maj-czerwiec 2009