Gadżety do biegania: Historia 14 rewolucyjnych wynalazków

Bieganie to niedrogi, niewymagający specjalistycznego sprzętu sport dla wszystkich. Tak, to prawda. Ale nawet to, co doskonałe, można ulepszyć. I tak, dzięki stabilnym butom możemy cieszyć się bieganiem, zamiast leczyć kontuzje. Pulsometr pomaga Ci poprawić wyniki, dzięki czemu wreszcie zakwalifikujesz się do wymarzonego biegu (Czytaj więcej: Bieganie z pulsometrem: Jak obliczyć strefy treningowe?). Deszcz już nigdy więcej nie pokrzyżuje Twoich planów - na pluchę możesz gwizdać dzięki bieżniom.

Od kiedy w 1966 roku w Stanach Zjednoczonych ukazał się pierwszy numer magazynu „Runner's World", rozwój technologii zrewolucjonizował nasz sport, sprawiając, że bieganie stało się wygodniejsze i przyjemniejsze, trening - bardziej precyzyjny i efektywny, ściganie zaś - bardziej wyczynowe i globalne.

Oto milowe kroki na tej drodze do doskonałości. Mety, na szczęście, ciągle nie widać.

Nike Waffle Trainer - 1974 rok

Przełom: każdy krok biegacza stał się amortyzowany i powstała największa na świecie firma produkująca buty sportowe.

Bill Bowerman, trener na University of Oregon, przekonany, że można zrobić lepsze buty do biegania niż te dostępne na rynku, wziął sprawy w swoje ręce. Dosłownie. W 1971 roku wlał piankę uretanową do najbardziej zaawansowanego technicznie urządzenia formującego, jakim dysponował - do gofrownicy swojej żony. Następnie przyciął i przyszył do buta wystudzone kawałki elastycznej gumy. Kwadratowe gumowe części lepiej absorbowały uderzenia, oferując niezrównaną amortyzację, a przy tym takie buty były dużo lżejsze. Firmę Bowermana - Blue Ribbon Sports - znamy dziś jako Nike. 

ChampionChip - 1994 rok

Przełom: oznacza równe warunki dla wszystkich.

Kiedy w latach 70. Biegi zaczęły przyciągać tysiące uczestników, biegacze musieli czekać - najpierw by przekroczyć linię startu, a potem, za metą, na zdanie numerów startowych, aby ustalić kolejność. Jakieś 20 lat później ChampionChip wreszcie pozwolił skończyć z opóźnieniami. Chipy, które przesyłają do komputera sygnał elektromagnetyczny, gdy przebiegasz koło czujników umieszczonych wzdłuż trasy, zostały po raz pierwszy użyte w 1994 roku podczas maratonu berlińskiego. Od 2003 roku czasy mogą być od razu przesyłane do telefonów komórkowych.

Czujnik pracy serca Polar PE200 - 1983 rok

Przełom: jesteś pewien, że ćwiczysz z właściwą intensywnością.

Kiedyś biegacze sprawdzali sobie tętno na szyi. Dziś po prostu patrzą na zegarki. Pierwszy bezprzewodowy czujnik pracy serca został opracowany w 1983 roku przez fińskiego profesora elektroniki Seppo Saynajakangasa, dla skandynawskich narciarzy. Biegacze przejęli wynalazek i zaczęli nosić na piersi charakterystyczne paski. „Czujnik pracy serca jest bardzo użyteczny, ponieważ pozwala uniknąć przetrenowania" - uważa fizjolog Phil Wharton. Polar (firma, którą założył Saynajakangas) oraz Adidas wkrótce wypuszczą na rynek pierwszy system bez pasków - koszulki i staniki z wbudowanym sensorem, który współpracuje z Polar's RS800sd Running Computer.

Bieżnia Pacemaster 600 - 1968 rok

Przełom: brzydka pogoda przestała być przeszkodą w bieganiu.

Nic dziwnego nie ma w tym, że bieżnia została wynaleziona w Seattle, skoro tak często tam pada. Ale to nie możliwość biegania w zamkniętych pomieszczeniach była tym, co motywowało kardiologa Roberta Bruce'a z University of Washington. Już w 1952 roku pomagał on skonstruować pierwszą bieżnię z silnikiem, służącą do oceny stanu zdrowia serca i płuc, ale minęło jeszcze 16 lat, zanim skorzystali na tym biegacze.

W późnych latach sześćdziesiątych przedsiębiorca Bill Staub rozpoczął budowę komercyjnych modeli, zaczynając od Pacemastera 600. Innowacje: TR33, nowy model bieżni firmy SportsArt, umożliwia użytkownikom wybór między biegiem w terenie a ulicą. Dzięki specjalnemu przełącznikowi ustawia się miękkość „podłoża".

Licznik Jones-Oerth - 1984 rok

Przełom: Gwarantuje, że w maratonie nie przebiegniesz więcej, niż 42195 metrów

Alan Jones pamięta, jak w 1970 roku brał udział w biegu ulicznym św. Krzysztofa. „To miało być 20 kilometrów, tymczasem osiągnąłem za dobry czas jak na tę odległość" - mówi Jones. W kolejnym roku został dyrektorem biegu i zdecydował, że tym razem dystans trzeba wymierzyć właściwie. W tym czasie sędziowie często mierzyli odległość miarką, która liczyła pełne obroty rowerowego koła. Jones przeprojektował licznik, tak aby dystanse wreszcie mogły być mierzone z dokładnością do centymetra. Obecnie licznik Jones-Oerth jest oficjalnym narzędziem mierniczym (Przeczytaj, jak dokonuje się pomiaru trasy: Tadeusz Dziekoński: Wielki Mierniczy robi atest trasy biegu).

Pas z bukłakiem na wodę Camelbak - 1988 rok

Przełom: woda z fontanny? Bidon? A po co?

W 1988 roku Michael Edison, zmęczony uciążliwością picia z butelek podczas biegu, przyczepił sobie do pleców kroplówkę i pił przez rurkę. Rok później jego znajomy Roger Fawcett odkupił projekt i Camelbak, wyposażony w rurkę do picia i pojemnik na napój, zadebiutował na rynku. W 1997 roku triatlonista Vinu Malik wymyślił, że nie ma sensu dźwigać picia na plecach i przymocował ergonomiczne butelki na wodę do elastycznego pasa. Tak powstał fuel belt.

Stanik do biegania - 1977 rok/1984 rok

Przełom: sprawił, że bieganie stało się wygodniejsze dla połowy mieszkańców ziemi

„Sportowcy mają ochraniacze na genitalia, dlaczego my nie możemy mieć czegoś podobnego na biust?"- denerwowały się Hinda Miller i Lisa Lindahl, biegaczki tak sfrustrowane podskakującymi piersiami, z czym ówczesne biustonosze nie mogły sobie poradzić, że w 1977 roku zaproponowały własne rozwiązanie - stanik do biegania, który zrewolucjonizował kobiecy sport. Ich firma Jogbra (następnie przejęta przez Championa) rozpoczęła komercyjną produkcję sportowych staników. Im więcej producentów wchodziło na ten dziewiczy teren, tym bardziej eksperymentowano z nowymi formami, takimi jak stanik Damon, który miał specjalne pętle na nogi. Współczesne są wykonane ze specjalnych materiałów syntetycznych i wyglądem przypominają tradycyjne biustonosze.